Ποίηση: Πέτρος Μπερερής.
Είν’τ’άστρα απονύχτερα, αποφεγγιά θλιμμένη
μα της ψυχής του ο ουρανός, φέγγει από χαρά,
έβλεπε τη ζωούλα του που ‘σβηνε σαν τραγούδι
μέσα βαθιά στα σπλάχνα του, το αίμα είχε μιλιά.
Ο πόνος τον κρυφότρωγε στο σκιόφωτο σπιτάκι
κει που τρεμοστέναζε ξαρμάτωτο στοιχειό,
σε μοσχομύριστες αυλές έπαιζε με τ’ αγέρι
και μίλαγε με το βοριά και με τον χρυσαητό.