Άρθρο του
Γιώργου Βαρεμένου*
Με αφορμή το δημοσίευμα του tvxs για τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, σκέφτηκα ότι η μεγαλοφυία αυτή, που καταύγασε τους αιώνες, ήταν δυστυχώς μακρυά από το πρότυπο της αριστείας που δοξάζεται σήμερα στην χώρα-λίκνο του πολιτισμού.
Ο Λεονάρντο ήταν νόθος, ομοφυλόφιλος, αριστερόχειρας και χορτοφάγος, ένας συνδυασμός που δεν θα του επέτρεπε ποτέ να προσεγγίσει αυτό το πρότυπο. Η μητέρα του ήταν μία 16χρονη ταπεινότατης καταγωγής, που είχε μία σύντομη σχέση μ’ έναν ευκατάστατο φλωρεντίνο συμβολαιογράφο, ο οποίος ακολούθως φρόντισε να την “αποκαταστήσει” μ’ έναν αγρότη από το χωριό Vinci (εξ ού και το επώνυμό του).
Ο Λεονάρντο λοιπόν, από την “Καστανοραχούλα” της Τοσκάνης, δεν είχε περάσει ούτε απ’ έξω από το Χάρβαρντ εκείνης της εποχής και έλαβε μία στοιχειώδη προσχολική εκπαίδευση, χωρίς να μάθει ποτέ λατινικά (παρότι κάποια στιγμή το επιχείρησε). Όχι πως θα ήταν κακό να είχε κοινωνήσει της υψηλής εκπαίδευσης και να εκκινήσει από την θεωρία, αλλά απλώς για κοινωνικούς λόγους δεν συνέβη.