Πρέπει να είμασταν στο δημοτικό. Τότε που γυρίζαμε απ’ το σχολείο και, πετώντας από μακρυά την τσάντα, τρέχαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο μέχρι που η μέρα θάμπωνε και δεν μπορούσαμε πιά να δούμε την μπάλα, αυτή την δύστροπη θεά.
Το βράδυ η καημένη μάνα, που δεν της έφθαναν τα βάσανα μιάς ολόκληρης μέρας, ξύπναγε μερικές φορές και ζέσταινε νερό σε μια λεκάνη, προκειμένου να βάλουμε μέσα τα πόδια και να ανακουφισθούμε από τους πόνους, μετά το εξαντλητικό …μεροκάματο στο γήπεδο της Πολεμίστρας, εκεί που βρίσκονται σήμερα τα σχολεία και, πλέον, μου είναι οικεία ως εκλογικά κέντρα!