Καδράκια … και για εκλογές!

Βγάλε το σκασμό! Σαν να την ακούω τη φωνή, κραυγή ωχαδερφισμού που και αν δεν ειπώθηκε ποτέ πλανιέται στον αέρα. Ήχος καμπάνας που σπάει το τύμπανο. Ουρλιαχτό και ηχώ πηγαδιού που δεν λέει να κοπάσει.

Μα και συ ρε μπαμπά τι θες και μιλάς;

Να σου πω καλή μου! Τα πρώτα μου χρόνια μακριά από το χωριό, στον υγρό τοίχο εκείνης της ισόγειας κάμαρης στα Λιόσια είχα κρεμασμένα δυο καδράκια, τίποτε άλλο: στο ένα ταύτιζα την ευτυχία (μου) με το χαμόγελο του πιτσιρικά που του αρκεί μια φρατζόλα ψωμί, και στο άλλο ζήλευα εκείνον τον άνθρωπο που περιέγραψε ο Κίπλινγκ στο ποίημά του. Όταν χάνομαι πάω πίσω σ´ αυτά τα καδράκια. Αυτά «προσκυνάω»! Δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα, αλλά αυτά είναι οι πυξίδες μου!