Γράφει:O Δραγαμεστινός
«ματώνει». Η εσωτερική μετανάστευση και τα βουλευτικά ρουσφέτια
απομείωσαν σε δραματικό βαθμό το πιο παραγωγικό κομμάτι του πληθυσμού,
την νεολαία, ενώ παράλληλα η βαθμιαία απαξίωση των δυναμικών αγροτικών
καλλιεργειών —ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών— δημιούργησαν
τις προϋποθέσεις αυτής της «αιμορραγίας». Άμοιρος ευθυνών βέβαια δεν
είναι ο ίδιος ο πληθυσμός. Αφενός μεν ένα μεγάλο μέρος του επέλεξε,
μέσω της πολιτικής συναλλαγής, να επωφεληθεί διορισμών και άλλων
«οφελημάτων», αφετέρου δε —με αφορμή μια πρόσκαιρη, στηριγμένη σε
δανεικά, ευημερία αλλά και την κάθοδο των Αλβανών οικονομικών
μεταναστών— υιοθέτησε ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο κοινωνικής στάσης. Σε
όλα αυτά προσθέστε και την διαχρονική εγκατάλειψη και απομόνωση της
περιοχής μας από το υδροκέφαλο κράτος για να σχηματιστεί η συνολική
ζοφερή εικόνα.
Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το ιδιαίτερα δυσμενές περιβάλλον έπρεπε να βρεθούν
κάποιο «τρελοί» ώστε να μπουν μπροστά κι ο τόπος να μπορέσει να σταθεί
στα πόδια του. Να γίνουν τουλάχιστον τα στοιχειώδη και να διατηρηθεί
—κατά το δυνατόν— η κοινωνική συνοχή. Ευτυχώς, κάποιοι λίγοι βρέθηκαν.
Την πιο εξέχουσα μορφή μεταξύ αυτών αποτελεί ασφαλώς ο Παναγιώτης
Στάικος. Ένας ξενομερίτης που βρέθηκε πολύ νέος στον Αστακό. Κι οι
ντόπιοι τον αγάπησαν κι αυτός αγάπησε τον τόπο και τους ανθρώπους.
Τα κίνητρα κάποιου για να ασχοληθεί με τα κοινά ποικίλουν και στις
περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι ευδιάκριτα. Μιλάμε για κίνητρα
αγαθά όπως διάθεση προσφοράς, αλτρουισμός, ματαιοδοξία (κοινώς ψώνιο)
κλπ, αλλά και για κίνητρα ταπεινά όπως προσωπικός πλουτισμός,
τακτοποίηση φίλων και συγγενών, πολιτική ανέλιξη κλπ. Ο Π.Σ. είναι από
τις ελάχιστες περιπτώσεις που τα κίνητρα είναι ξεκάθαρα. Ακόμα κι ο
πιο φανατικός εχθρός του δεν θα του αναγνωρίσει ίχνος ταπεινών
κινήτρων.
Φυσικά όπως όλοι οι άνθρωποι έχει θετικές κι αρνητικές πλευρές στον
χαρακτήρα του κι αυτό το κείμενο δεν αποτελεί απόπειρα αγιογράφησής
του. Τα περισσότερα αρνητικά πηγάζουν απ’ την ορμητικότητα και τον
υπέρμετρο ενθουσιασμό του, που κάποιες φορές τον κάνουν να φαίνεται
αμετροεπής. Στα μάτια τα δικά μου όμως οι προθέσεις του ανδρός
ανέκαθεν έδειχναν ειλικρινείς και κίνητρό του έδειχνε να αποτελεί το
καλό του τόπου. Ένα καλό βέβαια όπως το εννοούσε αυτός —και έμοιαζε
δύσκολο να του αλλάξεις γνώμη— αλλά από την άλλη, η κατάσταση στο
Ξηρόμερο ήταν (και είναι) τέτοια που χρειάζονταν ένας συνδυασμός
ορμητικότητας και στενοκεφαλιάς για να δώσει λύσεις (έστω
βραχυπρόθεσμες) σε χρόνια, δομικά και δυσεπίλυτα προβλήματα. Κανείς
δεν αμφισβητεί όμως πως μαζί με τις ειλικρινείς προθέσεις στον Π.Σ.
συνυπάρχουν και το φιλότιμο, η μπέσα, η ανιδιοτέλεια, η
αποφασιστικότητα, το θάρρος, η καλλιέργεια, το ενδιαφέρον για τον
συνάνθρωπο.
Δεν μου αρέσουν τα κλισέ, όμως η αλήθεια είναι πως ο Π.Σ. ήταν ένας
«χορτάτος» και ικανός άνθρωπος. Δεν είχε ανάγκη την πολιτική. Είχε ένα
πολύ καλό επάγγελμα και απολάμβανε της αναγνώρισης και της αγάπης του
κόσμου. Η καλώς εννοούμενη ματαιοδοξία του, το «ψώνιο» του, ήταν αυτό
που τον έκανε να μπλέξει με την τοπική αυτοδιοίκηση κι αυτό δεν ξέρω
πόσο ωφέλησε τον ίδιο ως προς την συναισθηματική ικανοποίηση που
εισέπραξε όλα αυτά τα χρόνια (γιατί οικονομικά δε νομίζω να τον
ωφέλησε), αλλά σίγουρα ωφέλησε τον τόπο. Σε μια δύσκολη συγκυρία
βρέθηκε ένα «ψώνιο» με όρεξη και ικανότητες που μπήκε μπροστά. Και
κατάφερε πάρα πολλά στα οποία δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Δεν με αφορά
η πολιτικολογία. Εξάλλου ο κόσμος τα ξέρει. Κι ας του γύρισε κάποιες
φορές την πλάτη υποκύπτοντας σε άλλα θέλγητρα (ενίοτε με ανταλλακτική
αξία). Εξάλλου αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας. Η ομαλή εναλλαγή
στη διοίκηση. Ο Π.Σ. όμως στα δύσκολα ήταν εκεί, βάζοντας πλάτη και
συνεχίζει να είναι.
Τέτοιοι ιδιαίτεροι άνθρωποι με κοινωνική αποδοχή, εξωστρεφείς αλλά με
ηθική συγκρότηση, είναι αυτοί συσπειρώνουν τον κόσμο ενώ ταυτόχρονα
ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά. Και στις μικρές κοινότητες που
συμπιέζονται από διάφορους παράγοντες, η αξία της προσφοράς τους είναι
ανεκτίμητη και φαίνεται. Βέβαια η υπερβάλλουσα εξωστρέφεια έχει και τα
ντεσού της. Δεν θεωρείται ούτε ασφαλές, ούτε πολιτικώς ορθό «όχημα»
και κάποιες φορές οδηγεί σ’ αυτό που λέμε «χάνω το δίκιο μου». Κι αυτό
νομίζω είναι κάτι που το αντιλαμβάνεται και το αποδέχεται κι ο ίδιος ο
Π.Σ. Καθένας με τα ελαττώματά του. Τουλάχιστον τα ελαττώματα του Π.Σ.
είναι προς ζημία του ίδιου και προς όφελος της κοινωνίας.
Βεβαίως και η κριτική είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Κι ο Π.Σ. δεν
μπορεί να ξεφεύγει από αυτή, δεν είναι καμιά «ιερή αγελάδα». Η κριτική
όμως πρέπει να βασίζεται σε στοιχεία και κυρίως στην καλή προαίρεση.
Έτσι λοιπόν τώρα που μπορούμε να εκφράσουμε ανοιχτά τις απόψεις μας
όλοι (κι αυτό αποτελεί μια κατάκτηση), επώνυμοι και ανώνυμοι, πρέπει
να είμαστε ιδιαίτεροι προσεκτικοί. Μέσα από social media και blogs να
μην απαξιώνουμε και να μην ρίχνουμε λάσπη σε ανθρώπους με προσφορά
στον τόπο. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Π.Σ. αλλά και τον νυν και όλους
του πρώην δημοτικούς άρχοντες. Ο σχολιασμός από το σαλόνι του σπιτιού
μας, πολλές φορές εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το
Ξηρόμερο, είναι ανέξοδος. Ας σκεφτούμε όμως την προσπάθεια, τον κόπο
και την αφοσίωση που χρειάζεται για να διοικηθεί ένας δήμος και
ιδιαίτερα ένας δήμος με πολλά προβλήματα. Συλλογιζόμενοι το μέγεθος
της ευθύνης ας το αναγνωρίσουμε κι ας το πιστώσουμε στους ανθρώπους
που βρίσκονται εκεί και παλεύουν με την καθημερινότητα. Δεν αμφιβάλλω
πως ανάμεσά τους ίσως βρεθούν και κάποιοι πονηροί και κάποιοι
επίορκοι. Δεν μπορεί όμως να ξεκινάμε την συζήτηση με το «όλοι είναι
κλέφτες», «όλοι τα παίρνουν» κλπ. Αν αμφιβάλουμε πάλι για τις
ικανότητές τους, δεν μας εμποδίζει κανείς να αναλάβουμε οι ίδιοι το
βάρος της ευθύνης.
Η πολιτική αντιπαράθεση είναι καλή και άγια αλλά πρέπει να συνυπάρχει
με το πολιτικό ήθος. Γιατί το πολιτικό ήθος είναι αυτό που μας
επιτρέπει να γράψουμε έναν καλό λόγο για έναν άνθρωπο (όπως στην
προκειμένη περίπτωση για τον Π.Σ.) χωρίς να κινδυνεύουμε να
χαρακτηριστούμε οπαδοί του ενός και εχθροί του άλλου.
Ο Π.Σ. αποτελεί ένα κεφάλαιο για τον Αστακό και το Ξηρόμερο. Είναι
ένας ξενομερίτης που έγινε «περισσότερο ξηρομερίτης» από τους γηγενείς
και τίμησε τον τόπο. Και είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή σε έναν
κεντρικό δρόμο του Αστακού θα φιγουράρει η πινακίδα «Οδός Π. Στάικου,
Δημάρχου – Ιατρού». Ακριβώς με αυτή την διατύπωση, γιατί η κοινωνική
του προσφορά είναι σημαντική και με τις δύο ιδιότητες. Αν και είναι
γερό σκαρί και θα ζήσει και θα προσφέρει ακόμα για πολλά χρόνια και
δεκαετίες, εύχομαι να προλάβει να το δει με τα μάτια του.
—Δραγαμεστινός
Υ.Γ. Τον κύριο Στάικο δεν το ξέρω καν προσωπικά. Ούτε πολιτικά
χρωστούμενα του οφείλω. Βεβαίως και δεν μπορώ να βάλω για κανέναν τον
χέρι μου στην φωτιά. Εγώ γράφω μόνο με βάση την δημόσια εικόνα και
παρουσία, τον γραπτό και τον προφορικό λόγο του καθένα.