Γράφει η Βαρβάρα Ζυπίδου*
Το δίλημμα που τίθεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι το φως και το σκοτάδι. Ο Μεσσιανισμός, σε πολιτικό και εθνικό επίπεδο, δεν ευδοκιμεί, αντιθέτως οδηγεί σε πλασματική ευμάρεια και κοινωνική ολισθηρότητα.
Αποτελεί ηθικό καθήκον ενός πολίτη η ορθή επιλογή του, σε επίπεδο αντιπροσώπων, γιατί στη βάση αυτής δομείται το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Είναι δική του ευθύνη, βαρύνουσας σημασίας, να επιλέξει μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι, της πλασματικής εικόνας και της αντικειμενικής πραγματικότητας αντίστοιχα. Να επιχειρήσει να απεμπλακεί από τη γοητεία και τη ψευδαίσθηση του φαίνεσθαι και να επικεντρωθεί στην πραγματικότητα και την αλήθεια, που του προσφέρει το είναι. Να μην παραμείνει δεσμώτης λαϊκίστικων αντιλήψεων και προσωπικών κινήτρων με αποτέλεσμα να παραπλανηθεί, αλλά να αναζητήσει την ουσία της πολιτικής πραγματικότητας, που δεν είναι άλλη απ’ το κοινωνικό συμφέρον.
Η διάκριση αυτή είναι η αρχή των πάντων, η αφετηρία για την αναμόρφωση του πολιτικού γίγνεσθαι, η αναζήτηση της ουσίας και κατ’ επέκταση η δημιουργίας μιας πολιτικής σκηνής με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους. Γιατί η πολιτική εικόνα ενός κράτους αντικατοπτρίζει την εικόνα της κοινωνίας του.